De start van het NBA-seizoen 2025/26 staat voor de deur en de verwachtingen zijn hooggespannen. Wat staat ons te wachten in deze nieuwe campagne? Welke verhaallijnen komen centraal te staan aan het begin van de competitie?
We hebben hier vijf prangende vragen verzameld voor het begin van het regular season. Zoals altijd schrijft het volledige verhaal zichzelf, en de NBA levert nooit teleurstellend een plotwending om de hoek.
Het gat dat Fred VanVleet achterlaat in Houston
Vers van de pers: de zware blessure van Fred VanVleet heeft een zwakte blootgelegd in de Houston Rockets-roster die onopgemerkt was gebleven. De front office van de Texanen—een van de meest actieve in trades en free agency—richtte zich op het toevoegen van lengte, zowel op de wings als in de paint. Naast hun nieuwe namen en talent, gaven de moves van Rafael Stone Ime Udoka de kans om extreem grote lineups in te zetten, met ongeëvenaarde reboundkracht in de league.
Dat ging echter ten koste van de backcourt-rotatie, die in handen kwam te liggen van VanVleet, Amen Thompson, Reed Sheppard en Aaron Holiday. Later werd Josh Okogie toegevoegd, qua formaat een guard maar feitelijk een defensieve forward. Vervolgens tekende Clint Capela voor 6,7 miljoen dollar voor het komende seizoen (met nog twee extra jaren op zijn contract), wat achteraf onnodig lijkt in een team dat al Alperen Sengün, Steven Adams en Jabari Smith Jr. als small-ball five-optie heeft.
Door Capela aan te trekken bleven de Rockets 1,3 miljoen dollar onder de first apron, die ze niet mogen overschrijden. Bovendien kan een groot deel van hun recent verlengde spelersgroep niet getrade worden vóór december. Dat maakt het nog lastiger om het gebrek aan diepgang in de backcourt op te lossen.
VanVleet, die pas echt een floor-general werd nadat Kyle Lowry Toronto verliet, was de ideale point guard om de playmaking van Kevin Durant over te nemen, afgaand op zijn eerdere teams. Dat was misschien wel de grootste nood voor zijn Nets en Suns, hetzij door de samenstelling van de selectie of door blessures. Zonder VanVleet verandert alles. Houston verliest perimeterverdediging, schotkracht, leiderschap en een floor general die Durant en Sengün bij elkaar kon brengen.
Voorlopig ligt de enige mogelijke oplossing bij Amen Thompson, die snel moet leren om zijn innerlijke point guard te kanaliseren.
Mike Brown en de New York Knicks
Bij aanvang van het seizoen gelden de New York Knicks samen met de Cleveland Cavaliers als favorieten om te domineren in een door blessures gehavende Eastern Conference. En ze staan op hetzelfde niveau. De markt was gulder dan verwacht, en ze behielden hun kern terwijl ze interessante namen toevoegden zoals Guerschon Yabusele, Jordan Clarckson en Malcolm Brogdon (als hij volledig fit is).
Toch kwam de grootste verandering op de bank. Op de Media Day van de Knicks hing er een atmosfeer die deed denken aan een afscheid voor Tom Thibodeau, vooral bij Jalen Brunson en Josh Hart. Mikal Bridges vertoonde echter een subtiele glimlach over de coachwissel, zoals te zien is in deze clip.
Op papier houdt Mike Brown vast aan de defensieve aanpak van Thibs. Dat is zijn visitekaartje, en hij speelde een cruciale rol in de defensie van de Warriors-dynastie van 2016 tot 2022. Tegelijk pakt hij het grootste tekort van zijn voorganger aan.
Thibodeau is een expert in het bouwen van muurvaste teams op basis van duidelijke principes. Afgelopen seizoen moest hij zijn strikte defensive creed deels loslaten om een met sterren overladen starting five de vrijheid te geven die nodig was. Het team eindigde met een van de meest efficiënte offenses in de league. Hij toonde ook flexibiliteit door Mitchell Robinson een basisplaats te geven in plaats van Josh Hart, zodat hij meer lengte en kracht had tegen een Indiana Pacers-team dat zwaar inzette op small-ball.
Waar Thibs bleef steken—en dat is een bekend probleem—was in het lezen van situaties tijdens de wedstrijd, vooral in de slotfase. Hij gaf steeds weer de bal aan dezelfde go-to guy, in dit geval Jalen Brunson. Thibs heeft moeite om zijn gameplan te herzien terwijl de wedstrijd gaande is, een aspect waarin Brown juist uitblinkt. De ex-coach van de Sacramento Kings grijpt graag in, zonder aarzeling, tot hij de juiste formule vindt. Ter verdediging van Thibodeau: zijn selectie was niet heel diep, terwijl Brown meer opties heeft.
Toch kan het loslaten van Thibs’ dogma’s—vooral zijn zware rotatiesysteem—riskant zijn. Sinds de komst van Leon Rose en Thibodeau zijn de Knicks een toonbeeld van stabiliteit. Maar dit blijft een van de meest grillige organisaties in het basketbal, dus het wordt boeiend om te zien hoe het seizoen in de Big Apple zal verlopen. Met een van de beste rosters ter wereld liggen de verwachtingen hoog, en wordt de druk alleen maar groter als het misgaat.
Het grote mysterie van Yang Hansen
Van alle rookies in een klasse die er uitzonderlijk uitziet, is er geen mysterieuze naam grotere dan Yang Hansen. Ja, er is Cooper Flagg en andere intrigerende talenten zoals Collin Murray-Boyles, maar die zijn geen Chinese prospect die in de tweede ronde werd verwacht en vervolgens steeg naar nr. 16 in de Draft. En dat terwijl de Portland Trail Blazers al Donovan Clingan hebben als center voor de toekomst.
Even wat achtergrond. Hansen heeft al twee jaar profervaring in de Chinese Basketball Association. In totaal speelde hij 96 wedstrijden voor de Qingdao Eagles, waarin hij vorig seizoen gemiddeld 16 punten, 10 rebounds, 3 assists en 2 blocks noteerde, met 58% schotpercentage en 33% vanachter de driepuntslijn.
Hansen verscheen als een nicheprospect bij de Draft. Zelfs Javier Molero, een kenner van internationaal talent, presenteerde hem als een curieuze speler toen hij opdook in de nbamaniacs-podcast als voorbeschouwing op de Draft van 2025. In die kringen noemde men hem “de Chinese Jokic,” een makkelijke vergelijking voor elke big die prachtig kan passen en uit een niet-traditionele basketbalmarkt komt.
Hansen wekt om twee redenen interesse op:
- Hij is het type speler dat de offense via hem moet laten lopen om impact te hebben.
- Hij biedt de NBA de perfecte kans om weer voet aan de grond te krijgen in China als grote internationale markt, na het incident rond Daryl Morey en Hongkong in 2019 dat de relatie verstoorde.
Het eerste punt is simpel. Mensen zijn benieuwd waarom de Blazers verliefd zijn geworden op Hansen, hoewel we in Summer League al een glimp hebben opgevangen. Hij lijkt een speler van wie de highlights tegen het einde van het seizoen zijn enorme talent zullen laten zien, ook als hij niet volledig doorbreekt in zijn rookie-jaar.
Het tweede punt is ingewikkelder. Afgelopen zomer bleek weer dat China een cruciale markt is voor de NBA. Nikola Jokic, LeBron James en James Harden (die er jaarlijks komt) brachten een bezoek, en lieten zien dat het land nog steeds gek is op de league en haar grootste sterren. Om daar financieel van te profiteren, moeten de institutionele en mediaconnecties in China—die nauw verbonden zijn—sterk blijven.
China schorste ooit alle NBA-uitzendingen en promotiedeals, waardoor de league honderden miljoenen dollars verloor. De uitzendingen zijn de afgelopen vijf jaar stap voor stap teruggekeerd, dus dit is het ideale moment om de banden opnieuw aan te halen. Hansen speelt hier een sleutelrol, net zoals Yao Ming dat ooit deed, of Jeremy Lin in mindere mate. De nieuwe center van de Blazers is volledig internationaal en heeft een tolk nodig bij persconferenties. Hij is in zekere zin een Trojaans paard om het Aziatische reus weer voor zich te winnen.
Kike García schreef hierover in zijn Substack: NBA con Contexto.
Alles samensmeden bij de nieuwe Atlanta Hawks
De Atlanta Hawks hadden een reden nodig om opnieuw in hun project te investeren, en die vonden ze in Jalen Johnson en Dyson Daniels. De forward beleefde zijn doorbraak in 2023–24 en was soms zelfs de beste speler op het team tot hij geblesseerd raakte. Daniels kwam over in de deal waarmee ze het salaris van Dejounte Murray dumpten, en bleek een van de beste perimeterverdedigers in de league—een ideale partner voor Trae Young in de backcourt.
Dankzij die twee en de progressie van spelers zoals Onyeka Okongwu pakten de Hawks zelfs een paar overwinningen puur op hun verdediging, ook al werd die nooit hun specialiteit. Ze vonden een balans die de franchise niet meer had gezien sinds de eerste maanden onder Nate McMillan—tot Jalen Johnson geblesseerd raakte. Met dat als basis heeft Landry Fields een selectie samengesteld vol talent, maar het kan lastig zijn om er een geheel van te maken.
Nickeil Alexander-Walker is binnengehaald om datzelfde plan te versterken: een aanvallende perimeterverdediging die het tempo opvoert, vorig seizoen nog het derde hoogste in de league. Luke Kennard, een van de beste shooters ter wereld die ook de bal kan hanteren en verdedigend geen zwakke plek is, past bij praktisch elk team. De grote vraag is Kristaps Porzingis.
De Let begon traag aan EuroBasket door fysieke beperkingen, maar knapte langzaam op. Toch is hij ver verwijderd van zijn oude atleticisme en speelt hij nu met meer gewicht. Hij is een veel statischer big man dan Trae Young gewend is. Vanuit het perspectief van Atlanta was zijn komst een onmisbare kans om talent toe te voegen, met een houding van “we zien later wel hoe we het inpassen.”
Young heeft zijn usage rate de afgelopen twee jaar laten zakken, om anderen te laten groeien. Maar zijn beheersing van de pick-and-roll blijft de alfa en omega voor de Hawks. Het wordt interessant om te zien hoe hij samenspeelt met Porzingis, die geen verticale dreiging is zoals Capela of Okongwu. Hij zal ook niet zoveel ruimte creëren in dat middengebied waar Young graag zijn floater afvuurt.
Voor nu geeft Porzingis anderen meer ruimte, vooral spelers die graag naar binnen gaan zoals Daniels, Johnson of Zaccharie Risacher. Hoe hij klikt met Young is minder duidelijk. Maar hun samenwerking kan bepalend zijn voor het plafond van deze Hawks, die hopen door te stoten naar de top van de Eastern Conference.
Wat worden de Dallas Mavericks?
Buiten de hype rondom de komst van Cooper Flagg in de NBA is het moeilijk te voorspellen hoe deze Dallas Mavericks eruit zullen zien. Zeker, het wordt een op defense gericht team dat graag inside speelt en weinig creativiteit en schutters heeft. Maar richten ze zich op het heden of op de toekomst? En kunnen ze Flagg inpassen in een selectie die nu direct grote doelen nastreeft?
Het is opvallend om analisten te zien die beweren dat de ambities van het team glashelder zijn: dat dit het project van Flagg is en alles rond hem moet worden gebouwd. Of juist het tegengestelde.
Om te beginnen is de teamopbouw wat chaotisch. De meeste onderdelen waren bedoeld om Luka Doncic te ondersteunen, en ineens werd hij ingeruild voor een ster met tegenovergestelde sterke en zwakke punten. Ze gingen van een supporting cast die de tekortkomingen van Doncic moest opvangen naar een groep die de sterke kanten van Anthony Davis benadrukt—kracht, lengte en veelzijdigheid.
Het echte probleem ligt elders. Een jaar geleden was dit team gebouwd om mee te doen om de titel. Toen Nico Harrison de telefoon pakte om Rob Pelinka te bellen, veranderde dat niet. Hoewel de blessure van Kyrie Irving de zaken in een ander daglicht zet, zou het opgeven van die hoogste ambities een erkenning zijn dat het project achteruit is gegaan. Hadden ze ook opgegeven als Doncic er nog was, ondanks dezelfde blessure van Irving?
De Mavericks zijn in feite gedwongen om zo veel mogelijk te blijven meedingen. Hun titelkans is klein en duurt misschien nog twee jaar—zo lang Davis en Irving op hun top zitten. Tegelijk is de verleiding groot om helemaal opnieuw te beginnen met Cooper Flagg, vooral na de bijna-titel van vorig jaar met een bewezen generatiespeler.
Het wegtraden van Davis of Irving zou niet in aanmerking mogen komen. Sterker nog, de kans is groot dat het geen optie is, gezien de werkwijze van Harrison. Volgens die logica—toegegeven, in Dallas een riskante zet—is 2027 het jaar om all-in te gaan. Maar wat betekent dat voor 2026?
