Voordat we in het derde en laatste deel van this compilation duiken, is het tijd voor een paar eervolle vermeldingen die de uiteindelijke lijst niet hebben gehaald, omdat we ergens een grens moesten trekken.
Onzeker jaar
- Michael Porter Jr. (Brooklyn Nets): Ik weet niet zeker of de grote vis in de kleine vijver hem zal laten vlammen, hem zal dwingen om op te staan als leider (afgaande op zijn opmerkingen in de zomer waarschijnlijk niet), of dat hij in een afwachtende houding belandt tot hij getraden wordt.
- Ryan Dunn (Phoenix Suns): In zijn eerste seizoen was hij een van de weinige lichtpuntjes bij de Suns, maar zijn impact ging ten onder in een zielloos team zonder verdediging. Dunn schoot 23% vanachter de driepuntslijn op de universiteit en 31% in zijn eerste NBA-jaar. De forward is een veelzijdige verdediger die meer kan dan alleen in de hoek wachten op offense. Maar we moeten nog zien of die sprong in zijn schot een breed gedragen ontwikkeling is of gewoon een jaar waarin alles toevallig viel. Met Kevin Durant weg, Dillon Brooks erbij en de onrust rond de franchise in Arizona blijft het maar de vraag of hij een positief jaar tegemoetgaat.
Ze zijn gearriveerd in de NBA
- Zacharie Risacher (Atlanta Hawks): Ik twijfel nauwelijks aan de Franse forward. Hij gaat meer invloed hebben, of in elk geval persoonlijk een grotere impact. Gezien de spelers om hem heen lijkt het erop dat hij in de basis vooral bezig zal zijn met het afmaken van plays.
- Ron Holland (Detroit Pistons): Zijn defense is goud, de ontwikkeling moet komen in zijn offense. Ik denk niet dat zijn stap groot genoeg zal zijn om hem hoger te plaatsen dan andere namen.
- Kyle Filipowski (Utah Jazz): Ik zie hem als floor-spacer en post-hub, maar ik verwacht dat de Jazz dit jaar een jungle worden, waar je moeilijk overleeft als je niet met de bal start of Lauri Markkanen heet. Daarom noemde ik Isaiah Collier en Cody Williams. Filipowski heeft waarschijnlijk een hoger plafond, maar hij moet concurreren met die twee meer gevestigde namen op het roster tot die eventueel getraden worden. Ik vermoed dat zijn echte doorbraak in zijn derde seizoen komt.
Een stap vooruit
- Scoot Henderson (Portland Trail Blazers): het is logisch dat er wat (of veel) vertrouwen in Henderson is weggelekt. Dit is het jaar waarin hij absoluut een basisplek moet veroveren, zelfs als dat betekent dat hij Jrue Holiday moet passeren. Lukt dat niet, dan moeten we zijn rol in de NBA opnieuw beoordelen.
- Jalen Duren (Detroit Pistons): vergelijkbaar met wat er besproken werd over Ausar Thompson, zal Duren zijn spel moeten verbreden als de Pistons willen doorgroeien voorbij Cade Cunningham. Hij liet interessante stappen als passer zien en heeft face-up-moves om de ring aan te vallen. Hij moet nog een stap zetten om een zwaardere offensieve last te dragen zodra defenses Cunningham vanaf dag één in de tang nemen.
Razendsnelle stijging
- Victor Wembanyama (San Antonio Spurs): hij gaat het jaar afsluiten met de trofee voor Defensive Player of the Year die hij door blessureleed vorig seizoen misliep, en hij duikt meteen op in de discussie over de vijf beste spelers ter wereld. Met wat geluk is dit ook zijn eerste playoff-optreden. Hij staat niet op de lijst omdat hij al een zekerheid is. Veel meer valt er niet over te zeggen.
Razendsnelle stijging
Nu komen we echt bij de spelers die zomaar in de race voor Most Improved Player kunnen zitten. Sterker nog, deze jongens hebben een duidelijke kans om in hun ontwikkeling een paar treden omhoog te klimmen en hun naam te vestigen tussen de sleutelspelers in de league.
Bennedict Mathurin
- Team: Indiana Pacers
- Leeftijd: 23
- Seizoenen in de league: 3
- 2024-25 Statistieken: 16,1 punten, 5,3 rebounds, 1,9 assists.
Bennedict Mathurin is het perfecte voorbeeld dat de meeste NBA-spelers zich niet in een strakke lijn ontwikkelen. Hij maakte een spetterende eerste indruk bij de Indiana Pacers toen hij de NBA instapte.
Visueel draaide alles om hoe moeiteloos hij de basket bereikte en afrondde met finesse en een zachte touch. Dat ging gepaard met heel aardige percentages voor een rookie. Toegegeven, zijn productie zakte na verloop van tijd, en het defensieve rating van het team was beroerd als hij op het veld stond. Maar dat is niets geks voor een rookie of een tweede unit in een ploeg die in 2023 zelfs de play-in miste.
Na zijn eerste jaar leek het evident dat Mathurin een van de hoekstenen zou zijn van de volgende competitieve lichting van de Pacers. Maar zodra het seizoen 2023-24 van start ging, maakte Indiana stappen… en leek Ben stil te staan. In die eerste maanden, toen Rick Carlisle en Tyrese Halliburton het tempo dicteerden, kreeg Mathurin vaak kritiek op zijn defensieve misstappen in een team dat geen enkele moeite deed om het je makkelijk te maken in de verdediging, gezien hun moordende tempo.
De stijl van de Pacers eist intensiteit en focus, iets wat de forward nog niet elke avond kon brengen. Daarom veroverde Aaron Nesmith, een speler die defensief vaak net zo vasthoudend is als zijn schoten, een basisplaats.
In de afgelopen twee jaar heeft Mathurin een betrouwbare plek gevonden om bij te dragen in een systeem dat de bank veel kansen geeft om een wedstrijd te kantelen. Zijn inspiratie kan de doorslag geven in de NBA Finals, zoals die Game 3 waarin hij 27 punten maakte uit 12 schoten. Het probleem is dat hij te grillig is en te eenzijdig.
Dat is prima als je gewoon een radertje in een soepel lopende machine bent. Maar genoegen nemen met zo’n rol is lui. Rick Carlisle heeft al aangegeven dat Mathurin dit seizoen in de basis start en benadrukt dat hij hem meer verantwoordelijkheid in playmaking wil geven. Met andere woorden, Mathurin moet stoppen met solistisch anarchie en de offense helpen sturen (hij kan niet zo’n laag assist-percentage blijven noteren). Zo kan Andrew Nembhard de touwtjes in handen nemen en blijft Pascal Siakam de Siakam die de Pacers nodig hebben, in plaats van de overbelaste versie uit Toronto.
Zeggen dat Mathurin voor een alles-of-niets-seizoen staat, is misschien overdreven. Zelfs in een versie waarvan iedereen het erover eens is dat het niet zijn plafond is, noteert hij nog altijd 16 punten per wedstrijd. Daarmee kan hij elk onbeduidend duel én potjes van formaat opschudden met zijn een-op-een-talent. Toch is het logisch om te stellen dat de tijd is gekomen om hem niet langer te zien als een grillige speler die af en toe opduikt, maar als een vaste waarde die jij elke avond voor een verschil kunt inzetten. Mathurin werd ooit gezien als de tweede ster voor de toekomst van de Pacers. Het is aan hem om dat pad terug te vinden.
Amen Thompson en Alperen Sengün
- Team: Houston Rockets
- Leeftijden: 22 en 23 jaar
- Seizoenen in de league: 2 en 4, respectievelijk
- 2024-25 Statistieken: 14,1 punten, 8,2 rebounds, 3,8 assists (Thompson) // 19,1 punten, 10,3 rebounds, 4,9 assists (Sengün)
Als we terugkijken, was deze hele lijst misschien wat voorzichtig. Bij deze laatste namen dacht ik ook aan Matas Buzelis (te vroeg), Jalen Johnson (sterke keuze) en ik was geneigd om Deni Avdija of Cam Whitmore te noemen. Zelfs Cade Cunningham kwam in me op, maar een speler die vorig jaar First Team All-NBA haalde hier plaatsen voelt als valsspelen.
De twee die hier zijn gestart en geen millimeter zijn verschoven, zijn Amen Thompson en Alperen Sengün. Eerlijk gezegd, als Houston het seizoen in gaat als de nummer drie-favoriet in het Westen en we rekenen op een stevige verbetering van hun offense, dan rekenen we op monsterseizoenen van hen.
Kevin Durant is, boven alles, een facilitator voor de rest. Misschien is zijn bewegingsradius in de loop der jaren wat kleiner geworden, maar hij is nog steeds iemand die aanvallen met gemak kan vereenvoudigen. Het is niet alleen zijn vermogen om de bal te krijgen en er direct twee punten bij te schrijven, of de extra aandacht die hij trekt. Het is zijn ondergewaardeerde kwaliteit om in lastige situaties zijn teamgenoten erbij te betrekken als hij het zelf niet kan oplossen—wat zelden gebeurt.
De op zeven na beste scorer aller tijden heeft er nooit problemen mee gehad de bal af te staan aan spelers die duidelijk minder talentvol waren dan de jongens die hij nu in Houston naast zich heeft. Kijk maar naar Bruce Brown en Nic Claxton in Brooklyn of Grayson Allen in Phoenix. Voor Durant is het een luxe om twee jongelingen te hebben die zelf een shot kunnen creëren, zoals Thompson en Sengün. En dat gevoel is wederzijds.
Zowel de guard als de center verwelkomen Durant precies op het moment dat ze klaarstaan om te exploderen. Thompson heeft al laten zien dat hij een van de beste defenders op de planeet is, met momenten waarin hij onstopbaar lijkt met de bal in handen. Sengün bloeide vorig seizoen op tot All-Star onder Ime Udoka en liet deze zomer op het EuroBasket zien dat hij Nikola Jokic recht in de ogen kan kijken zonder te knipperen.
Voor Amen blijft de aanvallende helft, zeker in halfcourt-situaties, nog een proefterrein. Hij viel vooral op als rebounder en off-ball-speler die af en toe een aanval opzette. Door de blessure van Fred VanVleet komt de bal vaker bij Amen, waardoor hij sneller de vaardigheden moet aanscherpen die we tot nu toe slechts bij vlagen zagen. Thompson kan al van alles een beetje (behalve schieten) en moet dat nu constant leveren, om de ultieme Zwitsers zakmes te worden.
Sengüns situatie is anders. Ondanks dat hij in het Udoka-tijdperk de beste speler van de Rockets was en vorig jaar een All-Star, werd hij nog niet gezien als een superster die het hele systeem bepaalt. Hoewel hij teamgenoten kan laten meedraaien en ook zelf sterk is in een-op-een, was de Turkse center nog niet de speler om een volledige offense omheen te bouwen. Dat betekende in feite dat het Udonka’s Rockets waren, niet die van Sengün.
Nu, na zijn optreden met Turkije op het EuroBasket en met de komst van Durant, moet men zijn plafond misschien herzien. De Rockets missen nog altijd bewezen schutters om Thompson en Sengün perfecte ruimte te geven, maar Durants aanwezigheid alleen al maakt ze in halfcourt veel dynamischer, waar Houston voorheen onderaan bungelde qua schot-efficiëntie.
Sengün profiteert hier het meest van, met name in pick-and-roll-scenario’s met Durant, en kan voordeel halen uit dubbele dekkingen binnen die voorheen vaak eindigden in dichtgeslibde paden zodra Sengün omhoogkeek. Wellicht zien we zelfs een serieuze toename in zijn driepuntspogingen, want vorig seizoen kwam hij niet vaker dan drie schoten van afstand per wedstrijd.
Soms valt alles op het juiste moment op zijn plek. Maar bovenal heeft het team de Turkse big man nodig om die sprong te maken, de offense aan te jagen, het gat te vullen dat VanVleet achterlaat en de belasting voor een ouder wordende Durant te verminderen. Vorig seizoen eindigde Houston als tweede in het Westen zonder een enkele All-NBA-speler. Sengün lijkt dat in de nabije toekomst te gaan veranderen.
(Omslagfoto door Imagn Images)
