Elke cursus over het vertellen van verhalen leert je in de eerste les dat elk verhaal dat de moeite waard is om te vertellen conflict nodig heeft. Zonder conflict is er geen vonk die de plot in gang zet, niets dat het personage tot het uiterste drijft en niets dat het publiek nieuwsgierig maakt naar wat er gaat gebeuren. Kortom, er is geen manier om het interessant te maken. Dan is er geen verhaal.
Een sportcompetitie verslaan lijkt in veel opzichten op het vertellen van een verhaal. Alleen heb je niet één hoofdpersoon, maar net zoveel als er teams zijn—30 in het geval van de NBA. En over het algemeen is het niet moeilijk om rond die teams een narratief te bouwen.
Het team dat na jarenlang keihard werken langzaam de top bereikt? Dat is een verhaal over doorzettingsvermogen. Het team dat aan het einde van zijn tijdperk komt? Dat is een verhaal over opkomst en ondergang. De underdog waarin niemand geloofde, die uit het niets iedereen verrast? Een verhaal van verlossing.
Zelfs het team dat stijf onderaan bungelt en avond na avond verliest, kan een drama voortbrengen dat grenst aan pure ellende. Bijna geen enkele situatie biedt geen interessant haakje voor het dagelijkse nieuws van een team. Bijna. Want dit seizoen stuiten we opnieuw op een probleem zo oud als de tijd: wat doe je als de hoofdpersoon te machtig is?
Homerus moest Achilles een kwetsbare hiel geven, net zoals Siegel en Schuster kryptoniet moesten bedenken voor Superman. Zonder die elementen was er geen conflict, geen verhaal. Zonder ze zouden ze personages hebben gecreëerd die zo perfect zijn dat er niks aan is om over te praten. Zonder ze zouden ze de Oklahoma City Thunder hebben gecreëerd.
Winnen als een (schadelijke) gewoonte
Het reguliere seizoen is nog niet eens op een kwart, maar OKC is bezig met een campagne die historisch kan blijken. Vanochtend vroeg werden ze pas het tiende team dat het seizoen start met 17-1 of beter, maar wat nog opvallender is dan hun overwinningen, is hoe dominant ze zijn.
Vorige jaar werden ze het team met de op één na beste net rating ooit (+12,7), maar dit seizoen gaan ze daar ruimschoots overheen met +16,9. Daardoor lijkt wat een paar maanden geleden ongekend was nu doodgewoon. Ze hebben hun laatste negen duels gewonnen, allemaal met dubbele cijfers verschil. Sterker nog, die wedstrijden waren zo eenzijdig dat Shai Gilgeous-Alexander in zeven ervan niet eens in het vierde kwart hoefde te spelen.
Gisteren nog verpulverden ze de Blazers met 122:95, het enige team dat dit jaar van ze wist te winnen, in een duel waarin ze aan het eind van het eerste kwart al 21 punten voor stonden. Het is simpelweg een niveau van dominantie dat je bijna nooit ziet—zó dominant dat er paradoxaal genoeg weinig over te zeggen valt. Want “het team waarvan iedereen verwachtte dat het makkelijk zou winnen, heeft makkelijk gewonnen” is geen meeslepend verhaal.
En dat zorgt ervoor dat weinig mensen over de Thunder praten. Ook wij bij nbamaniacs maken ons daar schuldig aan, want we hebben in deze tweeënhalve week durende zegereeks maar drie artikelen over hen geplaatst. Dat is misschien begrijpelijk voor een bescheiden medium dat, als het op één avond 10 wedstrijden moet verslaan, onvermijdelijk iets moet laten liggen.
Maar als je naar grotere media kijkt, die écht de agenda bepalen, zie je hetzelfde. En aan de ene kant is dat logisch. Tegelijkertijd voelt het oneerlijk dat, omdat ze de regerend kampioen zijn en iedereen toch al wist dat ze goed waren, hun huidige prestaties worden onderschat. Dat gevoel is fans van andere teams niet vreemd.
De vloek van de kampioen
Sommigen zullen zeggen dat het grootste probleem van de Thunder niet is dat ze te goed zijn, maar dat ze te klein zijn. Als een van de kleinere markten in de league is het moeilijker om vanuit Oklahoma de voorpagina te halen. Als de Lakers, vers van een titel, zo aan het seizoen waren begonnen, zou niemand hen over het hoofd zien. Daar zit een kern van waarheid in. Maar voor een tegenvoorbeeld hoef je niet ver te zoeken.
Want dat excuus geldt niet voor de Boston Celtics, die vorig jaar iets heel vergelijkbaars meemaakten. Na hun kampioensrun leken ze klaar voor een herhaling, al liep het uiteindelijk anders. En hoewel ze niet hetzelfde winstpercentage of puntenverschil haalden als deze Thunder, was het gevoel hetzelfde: je hebt te maken met een ploeg die zo goed is dat het niet meer boeit.
Dat leidde tot het gekke verschijnsel dat er bijna alleen over ze werd gesproken als ze verloren, omdat die paar nederlagen ineens wél de aandacht trokken in plaats van de voorspelbare zeges. Hetzelfde zou gebeuren met Oklahoma als ze af en toe verloren. Maar dat doen ze gewoon niet.
Daarom is het nodig om dit soort stukken te schrijven, zodat ze niet onzichtbaar worden. Want zelfs voor een perfect team is 17 van de 18 wedstrijden winnen met zo veel overmacht geen kleinigheid, zeker niet als je de regerend kampioen bent en iedereen op je jaagt. Laat staan wanneer je tweede ster geblesseerd is en je voortdurend andere basisspelers mist. Het herinnert er ons aan dat voorspelbaar niet per se saai hoeft te zijn.
Misschien is geen enkele individuele Thunder-zege bijster interessant, maar deze serie van 18 wedstrijden is dat wel. En als dat niet zo lijkt, komt dat doordat het team van Daigneault kampt met de problemen die horen bij een selectie die haast door een toverstaf is aangeraakt. Een probleem bovendien waar de andere 29 franchises maar wat graag mee te maken zouden willen hebben.
(Cover photo: Alonzo Adams-Imagn Images)
