Tijd voor transfers. Tijd voor analyse.
Trades en free-agent signings komen eraan, en de specialisten in strategie en salarisstructuur staan in de schijnwerpers. Fit, percentiles, trends, cap usage, contract exceptions…
Elke move vraagt om een uitgebreide deep dive. Deels om het hele jaar door aanhoudende rumoer van NBA-debatten te overstemmen. Het gesprek zit vast tussen geavanceerde analyse en de meest basale meningen. Tijdens een van de spannendste NBA Finals van de laatste jaren beperken sommige commentatoren zich tot uitgekauwde vragen als: “Is X een superster?” of “Heeft Team X het in zich om alles te winnen?”—argumenten zo slap als instantsoep.
Toch heeft deze offseason een reeks moves opgeleverd die beide benaderingen tarten. Ze maken zich los van de logica en vallen waarschijnlijk niet op bij de ringgerichte talkshows die de Amerikaanse sport-tv domineren.
- Devin Booker verlengt zijn contract bij de Phoenix Suns voor een recordbedrag.
- De Milwaukee Bucks sluiten de grootste buyout in de geschiedenis door Damian Lillard te waiven om ruimte te maken voor Myles Turner.
- Damian Lillard keert terug naar de Portland Trail Blazers met een achillespeesblessure die hem tot ergens in 2026 buitenspel zet.
Geen van deze drie moves maakt echt het verschil voor hun respectievelijke teams, maar ze komen voort uit heel verschillende motieven.
Stevige grond onder de voeten
Vanaf het moment dat hij bij de Phoenix Suns binnenstapte, ging Matt Ishbia als eigenaar te werk met een grootse visie. Robert Sarver, verguisd en weggestuurd vanwege de giftige omstandigheden en xenofobische houding die hij binnen de organisatie had gecreëerd, was bij Suns-fans al gehaat vanwege zijn beruchte gierigheid. Ishbia stormde als een olifant in een porseleinkast naar binnen, vastbesloten elke zweem van zuinigheid weg te poetsen. Op zijn eerste dag als eigenaar stuurde hij Mikal Bridges, Cameron Johnson en vijf first-round picks naar de Brooklyn Nets om Kevin Durant binnen te halen.
Volgens datzelfde script stelde de magnaat in iets meer dan twee jaar een ‘Big Three’ samen. Dat ging ten koste van de rotation en verzwakte de defense tot schrikbarende hoogtes. Hij ontsloeg drie head coaches, stelde er drie nieuwe aan, gaf de controle over toekomstige Drafts op, betaalde recordbedragen aan luxury tax en ontbond Bradley Beals contract nadat bleek hoe slecht hij paste en welke problemen zijn salaris en no-trade clause opleverden.
Iets meer dan een jaar geleden zei de eigenaar dat hij “in een geweldige positie” zat met de situatie van het team. Dat klonk als het woord van iemand wiens bedrijven hem leren dat succes en constant winnen normale kost zijn (zelfs als er een asterisk bij staat). De NBA gaf hem een intensieve cursus falen, en zelfs de hongerigste Wall Street-haai heeft na zo’n wervelwind behoefte aan vaste grond.
Zijn houvast aan de realiteit was het grondig schoonvegen van de vrijgezellenbende die de Suns waren geworden. Hij vulde de kantoren met Michigan State-alumni. Hij huurde een head coach met een bescheiden profiel in (ook van Michigan State). En hij zette de franchisegezicht tot 2030 vast.
Dit seizoen werd Devin Booker de topscorer aller tijden van de Suns en liet hij Walter Davis achter zich—aanspraak genoeg om hem in de discussie te plaatsen als belangrijkste speler uit de historie van de club. Toch ging dat moment verloren in de ellende van het Arizona-team. De voorbije twee jaar werd het zó somber dat geruchten de ronde deden over een vertrek van Booker. Ishbia wachtte niet eens tot die onderhandelingen begonnen. Hij verlengde hem eerder dan je zou verwachten voor een 28-jarige die net een teleurstellend seizoen achter de rug heeft, met een max deal en een player option van minstens 69 miljoen dollar op zijn 33e.
Soms overspoelt de realiteit ons en willen we niets liever dan bij onze eigen mensen zijn. Booker kan Phoenix niet beloven dat alles goedkomt, maar het is makkelijker een troostend woord te geloven van iemand die écht om je geeft.
De speler als identiteit
Weet je nog dat de kijkcijfers van de NBA afgelopen december bijna een nationaal debat werden? Toen kwam de Luka Doncic-trade, trokken de cijfers aan en werd het stil. De daling was nooit echt alarmerend, zeker niet in het licht van wat lineaire tv in de VS al vijf jaar doormaakt. En na het nieuwe uitzendrechtencontract deed het er helemaal amper toe.
Mensen wilden niet zozeer de precieze oorzaak achterhalen—een enkelvoudige reden was er niet—maar vooral weten wat er mis was aan het product en de presentatie van de NBA. Een steeds terugkerende klacht was gebrekkige verbondenheid.
Sommigen geven LeBron James en The Decision de schuld, of Kevin Durant en zijn overstap naar Golden State. Feit is dat de voortdurende verschuiving van sterren, samen met de beperkingen van de salary cap, een steeds veranderende league opleveren. Daardoor is het lastig geworden om een project op de lange termijn te zien groeien. Fans missen rivaliteiten als Wilt vs. Russell, Magic vs. Bird, Jordan vs. de Pistons, Bryant vs. Duncan of LeBron vs. Curry—de duels die de geschiedenis van de league vormgaven.
Die voortdurende carousel van supersterren ontneemt franchises—en dus de NBA—een blijvend gevoel van identiteit. Nergens zit die band dieper dan bij de Milwaukee Bucks en Giannis Antetokounmpo.
Natuurlijk zoeken de Warriors altijd manieren om Stephen Curry te maximaliseren, en de Denver Nuggets bouwen rond Nikola Jokic. Dat is dezelfde logica die ieder team volgt wanneer het gelooft een ster te hebben die hen naar de top kan leiden—tenzij je Dallas heet, blijkbaar. Maar de Bucks opereren met een bijna aandoenlijke angst om Giannis kwijt te raken. Jon Horst en consorten zijn zo bang dat hij vertrekt dat ze van vertrouwen een beleidslijn hebben gemaakt.
Het embleem ondergeschikt aan de speler
In 2020, na twee opeenvolgende MVP-titels, liet de Griekse ster onvrede doorsijpelen in de zomer waarin hij voor een verlenging in aanmerking kwam. Nog voor het volgende seizoen begon, haalde Milwaukee Jrue Holiday op, en Antetokounmpo zette zijn handtekening onder een nieuw contract. Zeven maanden later pakten de Bucks hun tweede kampioenschap in de geschiedenis van de franchise.
In 2023, na een exit in de eerste ronde tegen een Miami Heat die uit de play-in kwam, liet Giannis doorschemeren dat er te weinig was gebeurd om het team te versterken. Ook nu was hij in aanmerking voor een verlenging. Tegen het einde van de zomer kwam Damian Lillard naar de Bucks in ruil voor Holiday, een dodelijk aanvallend duo met de Greek Freak, die vervolgens opnieuw tot 2028 verlengde.
In 2025 mislukt de Lillard-deal, en Dames achillespeesblessure duwt het Antetokounmpo-tijdperk naar het dieptepunt. Zonder uitzicht op een competitief roster is het moeilijk voor te stellen dat Giannis geen trade eist. En dan halen de Bucks Myles Turner binnen vlak voor het nieuws van Lillards ethisch twijfelachtige buyout de league op zijn kop zet.
Desondanks heeft de speler geen harde uitspraken gedaan over blijven. Hij leek niet meer te weten over de plannen van Jon Horst dan vóór Lillard kwam. Het ligt voor de hand je af te vragen hoe ver de Bucks gaan om hun ster tevreden te stellen. In Europese en Latijns-Amerikaanse sporten zegt men vaak dat het logo boven alles staat. Maar in Noord-Amerika komt die leus niet echt uit de verf.
Het gaat niet alleen om het verenigen van het clubimago met de beste speler in de geschiedenis ervan en om fans een onaantastbaar, eeuwig boegbeeld te bieden. Verlies je Giannis, dan verlies je simpelweg gigantische inkomsten uit tickets, shirts, nationale tv-duels, sponsoring—alles wat een wereldster als Giannis met zich meebrengt.
Milwaukee, een van de vijf kleinste tv-markten in de NBA, weet dat daarachter een woestijn wacht, zoals de Bucks die ooit doorkruisten—op Sidney Moncrief of Ray Allen na—nadat Kareem Abdul-Jabbar vertrok en vóór Antetokounmpo er was.
Door Damian Lillard te waiven verslechtert hun langdurige salarissituatie (ze betalen 22 miljoen dead cap over vijf jaar), en Turner zal niet hun shot creation, perimeter defense of depth oplossen. Maar deze zet koopt tijd met Giannis Antetokounmpo. Als je toch op hoop moet leven tijdens een rebuild, doe het dan liever met een van de beste spelers ter wereld.
Wrok rond de verloren zoon
Door Damian Lillard weer naar Portland te halen, kwam alle aandacht op de spijt van de speler te liggen. Lillard leek inderdaad nooit helemaal blij buiten Oregon. Hij ging door een scheiding, liet de meeste vrienden en familie achter en vond geen competitieve plek ver van huis. Het afslaan van aanbiedingen van grotere kanshebbers bewijst dat Dame, door trouw boven alles te stellen, niet deed alsof—Portland voelt echt als thuis.
Toch lijkt het alsof de Trail Blazers zelf, en dan vooral Joe Cronin, nog meer spijt hebben. De general manager wordt algemeen gezien als de hoofdboosdoener achter Dames vertrek. In 2021 begon hij als interim en in 2022 kreeg hij de functie officieel. Zijn keuzes lieten zien dat hij niet langer geloofde in Lillard als leider van een titelkandidaat. Met de keuze van Scoot Henderson op plek 3 in de Draft 2023 werd de deur echt dichtgeduwd.
Officieel staat genoteerd dat Lillard om een trade vroeg, maar in de praktijk werd hij er haast toe gedwongen. Toen hij probeerde terug te krabbelen, hield Cronin voet bij stuk: er was geen weg meer terug. Uiteindelijk was het Cronin—wetend hoe Lillard zich voelde—die de hand reikte om de plooien glad te strijken en het proces te starten om Dame terug te brengen naar de plek waar zijn hart lag. Dat vergde het waiven van Deandre Ayton, een jaar voor zijn contract zou aflopen.
Terugkijkend haalt Portland de laatste jaren van een clubicoon binnen voor beduidend minder geld dan ze hem zelf in 2022 boden. Hem de volledige mid-level bieden (14 miljoen dollar) zodat hij niet zou twijfelen tussen andere opties was een morele plicht die Joe Cronin zichzelf oplegde.
Deze zet is niet gericht op financieel of sportief gewin. Lillard komt pas in het seizoen 2026-27 terug op het veld, en dan herstelt hij van de zwaarste blessure waar een basketballer mee te maken kan krijgen. Zijn leeftijd en verdedigende beperkingen botsen frontaal met het huidige plan in Portland.
Verzoening en loyaliteit laten zich niet in cijfers vatten. Emotie zet de rest even op pauze. Deze zomer bewees dat er in de NBA echte mensen aan de knoppen zitten. Met hun deugden en hun zonden. Ook al is het uiteindelijk nog altijd een business.
(Omslagfoto’s van Mark J. Rebilas/Jaime Valdez/Trevor Ruszkowski-Imagn Images)
