De eerste dag van free agency leverde geen grote moves op. Toch gaven de restjes van de openingsmarkt genoeg aanwijzingen over de richting van enkele teams. Vandaag blik ik terug op wat losse gedachten over het recente NBA-nieuws en wat dat kan betekenen voor de belangrijkste betrokkenen.
Een niet-zo-koude oorlog tussen de Lakers en LeBron James
De soap is aan in Los Angeles. Een franchise die altijd openstaat voor drama. Hoe zou Stephen A. Smith anders zijn shows vullen? Door het over basketbal te hebben? Afgelopen zondag, zoals iedereen al weet, lichtte LeBron James zijn speleroptie van 53 miljoen dollar. En in dezelfde richtlijn die Rich Paul aan Shams Charania meegaf voor publicatie op ESPN, benadrukte de viervoudig MVP en kampioen dat zijn enige doel is zo snel mogelijk nog een ring te pakken. Als hij niet gelooft dat de Lakers daar op korte termijn voor gaan, zoekt hij het elders.
Nog geen 24 uur later sloot Rob Pelinka de eerste dag van free agency af door Dorian Finney-Smith te laten gaan, Jake LaRavia voor twee jaar en 12 miljoen dollar vast te leggen en vooral het probleem op de big-man-positie niet op te lossen, iets wat tijdens de laatste playoffs al een groot issue was. Brook Lopez, Clint Capela en Luke Kornet zijn al van de markt. Nu lijken de Milwaukee Bucks de favorieten om DeAndre Ayton binnen te halen.
Deze reeks gebeurtenissen zou een intentieverklaring van Pelinka kunnen zijn. Het kan ook zomaar zijn dat ze simpelweg misgrepen op die aanbiedingen en elke onderhandeling verloren. Voor wie nog twijfelde: Dave McMenamin, de journalist die bij ESPN het dichtst bij Lakers-nieuws staat (samen met Ramona Shelburne), onthulde in het artikel over de LaRavia-deal dat Pelinka de teamcap wil opschonen voor de zomer van 2027. Dus over twee jaar, wanneer James 42 is.
De afgelopen jaren hebben de front office en de speler zich geschikt in een wapenstilstand die niet helemaal lekker zit. Een heen-en-weer dat door de komst van Luka Doncic is doorgeslagen in het voordeel van Pelinka. Het is niet de eerste keer dat LeBron min of meer openlijk dreigt te vertrekken. Dit keer lijkt het echter geloofwaardiger dan ooit.
Als James een vertrek forceert, eindigt hij waarschijnlijk waar hij maar wil, want samen met Bradley Beal is hij de enige speler in de league met een no-trade clause. Mogelijke bestemmingen zijn de Miami Heat, Cleveland Cavaliers, Dallas Mavericks of Denver Nuggets. Door zijn salaris van 53 miljoen dollar kan zijn markt echter vrij beperkt zijn.
De Denver Nuggets willen geen drama
Het is lang geleden dat de Nuggets zo voortvarend op de markt opereerden. Waarschijnlijk niet meer sinds de zomer van 2022. Maar waar destijds Kentavious Caldwell-Pope en Bruce Brown binnenkwamen om Colorado een duidelijke kwaliteitsimpuls te geven, voelden de moves van gisteren anders. In de praktijk ruilde Denver Russell Westbrook in voor Bruce Brown en Michael Porter Jr. voor Cam Johnson. Zo besparen ze 17 miljoen dollar aan salaris en ontgrendelen ze de volledige mid-level exception van 14 miljoen dollar.
Naast de financiële details schuilt er ook een sportieve logica achter deze stappen. Zelfs in hun kampioensjaar waren de Nuggets een team van extremen. Ze leunden zwaar op het feit dat elke sleutelspeler op zijn top moest presteren om echt kans te maken. En veel van hun hoofdpionnen van de afgelopen jaren zijn wisselvallig. Ze kennen hoge pieken en diepe dalen: Jamal Murray, MPJ, Russ… Alleen Nikola Jokic en Aaron Gordon bleven stabiel.
Het lijkt erop dat de nieuwe koers gericht is op minder volatiliteit. Brown en Johnson zijn misschien niet per se in alle opzichten beter dan Westbrook en Porter Jr., maar ze zijn consistenter—vooral in de verdediging. Dit betekent dat ze kiezen voor een lager plafond in ruil voor een hogere ondergrens.
Afgelopen seizoen maakten de Nuggets de volledige Russell Westbrook-rit mee: hij kon in dezelfde aanval zowel desastreus als briljant zijn. Porter Jr. is minder chaotisch, maar hij wisselt voortdurend tussen onstuitbare off-ball scorer en wedstrijden waarin hij afwezig lijkt. Gedeeltelijk door zijn relaxte persoonlijkheid en zeker door zijn blessuregeschiedenis. Idealiter profiteer je van die momenten van genialiteit, terwijl anderen stabiliteit brengen. Maar het nieuwe CBA en eerdere slechte beslissingen dwingen Denver nu om te kiezen voor het een of het ander.
De connectie tussen D’Angelo Russell en Anthony Davis
Overstappen van Luka Doncic naar D’Angelo Russell als je belangrijkste spelverdeler in een paar maanden tijd lijkt ontmoedigend. Maar niet voor Nico Harrison, die nog steeds de komst van Cooper Flagg viert alsof het allemaal zijn visie was. Russell is een point guard die niet bepaald een floor general is en flinke verdedigende tekortkomingen heeft. Op het hoogste niveau werkt hij het beste als hij lange periodes zonder bal speelt en vooral als secundaire creator fungeert.
Toch wil ik hem wat respijt geven. Russell maakte deel uit van een matige offensieve periode bij de Lakers. De ploeg kampte tijdens het grootste deel van zijn tijd daar met spacingproblemen, waardoor zelfs een basishandeling als de pick-and-roll met Anthony Davis bemoeilijkt werd.
Deze Dallas Mavericks krijgen met vergelijkbare problemen te maken. Ze hebben ook Davis, plus nog twee bigs zonder driepuntschot, en een Flagg die, ondanks een flinke sprong in dat onderdeel sinds zijn achttiende (45%), het nog op profniveau moet bewijzen. P.J. Washington, zogenaamd de beste schutter van het team, heeft nooit boven de 38% gezeten.
Daar komt de synergie tussen DLo en Davis om de hoek kijken. Russell kan het systeem niet dragen zoals de beste guards in de league dat doen, maar hij kan de big man wel voeden. Vanaf zijn komst tot aan zijn vertrek bij de Lakers (februari 2023 tot december 2024) gaf Russell 221 assists in 143 duels aan AD in zowel het reguliere seizoen als de playoffs. Daarmee staat hij stevig op de tweede plaats, alleen achter LeBron James met 394 in die periode. De meeste assists ontstonden uit pick-and-roll-acties. De Mavs hebben dus een basis voor hun aanval.
Ongeluk voor Detroit
Als een project misloopt, zoeken mensen meestal waar de eerste scheuren ontstonden. Voor de Detroit Pistons is het daarvoor nog te vroeg, want ze staan in feite pas aan het begin. Ze kunnen best wat tegenslagen handelen, voordat ze echt bij de toppers in het oosten horen. Toch kan de situatie rond Malik Beasley een flinke klap betekenen.
Ik weet niet hoeveel Trajan Langdon afwist van het onderzoek naar zijn speler. Het lijkt erop dat de verdenkingen rond Beasleys gokpraktijken hem overrompelden, zonder kans op aanpassing. Waarschijnlijk hadden speler en club al een deal rond tussen de tax mid-level en de volledige mid-level. Nu is dat als een kaartenhuis in elkaar gestort.
Caris LeVert is een degelijke aanwinst om de creatie te vervangen die Dennis Schröder meenam—hij was cruciaal in de slotsituaties vorig seizoen. Maar Beasley gaf het team een onmisbare aanvallende structuur alleen al door op het veld te staan. Hij bracht niet alleen scorend vermogen vanaf de bank, maar zorgde ook voor ruimte voor Cade Cunningham en de rest zodra hij speelde. Zelfs als het afgelopen seizoen uitzonderlijk en misschien onherhaalbaar was, zat de grootste transformatie van de Pistons in de ruimte in hun aanval, die onder Monty Williams eerder nauwelijks bestond.
Dit alles kan Detroit op het slechtst denkbare moment laten terugvallen. Door blessures van Damian Lillard, Jayson Tatum en Tyrese Halliburton is er op papier een plek vrijgekomen om te grijpen. De Orlando Magic en Atlanta Hawks doen al hun best om die plek te veroveren. Het schandaal rond Beasley zou de Pistons uit deze race kunnen houden, precies wanneer ze moeten doorpakken. De NBA kan optimisme in één klap wegvagen.
PS: Ik raad je aan Tom Haberstroh te lezen over de zaak-Beasley, die draait om één wedstrijd in januari 2024. Haberstrohs artikel maakt geen deel uit van een juridisch proces, maar hij is de enige die ik heb gezien die echt de details uitspit.
(Omslagfoto door Imagn Images)