De sportgeschiedenis zit vol opmerkelijke verhalen over doorzettingsvermogen. Teams die, ondanks een duidelijke achterstand, 200% geven, buitengewone competitiviteit laten zien en een heroïsche zege behalen die niemand zag aankomen. De Duitsland-Groot-Brittannië-confrontatie bracht echter het tegenovergestelde.
De Duitsers maakten niet alleen de verwachting van een makkelijke overwinning waar, ze bewezen dat die voorspellingen zelfs te bescheiden waren. Zonder hun gebruikelijke agressiviteit en snelheid te hoeven inzetten, stormden ze naar een overtuigende 120–57 waarmee ze iedere overgebleven twijfel uitwisten (voor zover die er al was). Dit liet duidelijk zien waarom beide teams naar het toernooi waren gekomen: het ene om de titel van beste ploeg van het continent te grijpen, het andere om zijn eerste EuroBasket-zege sinds 2013 binnen te halen.
Laat het maar snel voorbij zijn
Er was een kort moment in het eerste kwart waarin de Britten zich konden voorstellen dat het gemakzucht van hun tegenstander hen in de wedstrijd zou houden. Maar die hoop vervloog al snel. Zodra de Duitsers een beetje aanzetten, werd duidelijk dat er geen moment sprake zou zijn van een echte strijd.
De Duitse selectie bleek getalenteerder, vaardiger, langer, sterker en in elk ander basketbalaspect superieur. En zelfs als je probeert te winnen door puur doorzettingsvermogen en werklust, heb je toch iets nodig om je aan vast te klampen. De Britten hadden dat simpelweg niet. Zodra dat eerste sprankje hoop verdwenen was, viel elke play uit in het voordeel van Duitsland en groeide de kloof tussen de teams net zo snel als Yao Ming in zijn tienerjaren. Daarmee werd elke overgebleven portie werklust en energie op de grond geslagen.
Ondertussen worstelde Groot-Brittannië om überhaupt een fatsoenlijk schot te creëren, terwijl Duitsland ze bijna moeiteloos vond. Er was geen weerstand bij hun transitions, ze hadden geen enkele moeite om de paint in te dringen en de bal naar buiten te spelen, en hun snelle, precieze passing kende geen hinder. Tegen de beste aanval van het toernooi is er dan maar één mogelijke uitkomst — en die is niet mooi voor de tegenstander.
Geen genade
Het meest opvallende was dat de ploeg van Ibrahimagic pas heel laat vond dat het karwei af was. Zelfs toen de voorsprong richting 50 punten ging, hield de coach basisspelers als Dennis Schröder en Franz Wagner op het veld, misschien om nieuwe strategieën te testen of in afwachting van een mogelijke driestrijd met Litouwen en Finland die een basketaverage-controle zou kunnen vereisen.
En hoewel beide spelers wel meer rust kregen dan normaal en de rotatie werd uitgebreid, leek er toch een intentie om met zo’n groot mogelijk verschil te winnen. Het team zocht naar een balans tussen niet te veel energie verspillen met het oog op aankomende duels en niet gas terugnemen, zodat ze hun average konden oppoetsen. Afgaand op de eindstand heeft die balans goed gewerkt.
Uitblinkers
Dit waren de beste spelers van het duel Duitsland-Groot-Brittannië.
Tristan da Silva
Vandaag was de dag voor spelers die normaal minder bijdragen om een grotere rol in de aanval op zich te nemen, en de Orlando Magic-speler profiteerde daarvan door 25 punten te scoren. Hij deed dat met een uitstekende 10-uit-12 afwerking van het veld en 5-uit-7 vanachter de driepuntslijn.
Franz Wagner
Vanaf het begin was duidelijk dat hij liever als spelverdeler wilde schitteren dan als scoremachine. Maar als punten zo vanzelf gaan, is het moeilijk om ze niet te pakken. De forward sloot af met een double-double van 18 punten en 10 assists.
Dennis Schröder
Ondanks de overweldigende dominantie van Duitsland stond hij bijna 25 minuten op het veld en gebruikte die tijd om 19 punten te noteren. Soms leek hij iets te veel moeite te doen om te imponeren en onmogelijke highlights na te jagen, maar dat is nog altijd beter dan wanneer hij te terughoudend zou spelen.
(Cover photo: FIBA)
