Er kwamen geen derde kansen meer; als de ploeg van Sergio Scariolo de beschamende vertoning die we tegen Georgië zagen wilde uitwissen, moest dat onmiddellijk en met overtuiging gebeuren. Geen excuses meer: vandaag of nooit tegen Bosnië en Herzegovina.
En tussen opluchting en vreugde gebeurde dat precies. Een 88:67-zege om de wonden te likken en de teller weer op nul te zetten.
De kwestie was glashelder: na het zwakke debuut tegen de Georgiërs volstond half werk niet. Er moest een overtuigende winst komen.
En Spanje leverde. Al is het ook eerlijk om toe te geven dat Bosnië niet de beste tegenstander was om te meten of deze ommekeer het hele toernooi kan aanhouden. Voor de Balkanploeg draaide het ondertussen vooral om het vermijden van een nederlaag tegen Cyprus, wat vlekkeloos lukte; alles daarboven was meegenomen.
Tegen ‘dit Spanje’ was het verschil echter duidelijk.
Een tegenstander om vertrouwen op te bouwen
Maar het feit dat de tegenstander vermoedelijk zwak was (dat gold zogenaamd ook voor Georgië) doet niets af aan het belangrijkste punt: er lag eindelijk een duidelijk plan, een herkenbare kern en een totaal andere mentaliteit dan in dat eerste duel. En af en toe naderde het basketbal zelfs de perfectie.
Toch ging het niet vanaf de eerste seconde helemaal soepel. Spanje had tijd nodig om in het ritme te komen, misschien door de druk van een must-win-situatie—de drang om te bewijzen dat ze veel beter zijn dan wat ze lieten zien in hun openingsduel op Eurobasket. Maar toen de eerste drie slecht gekozen driepunters misgingen, reageerden ze met wat een zoekend team nodig heeft: een stabiele hand die de controle overnam, verzorgd door Santi Aldama (topscorer met 19 punten).
De forward van de Grizzlies was de reddingsboei voor de rest, zodat ze niet opnieuw zouden struikelen. Balbezit na balbezit vond hij manieren om punten te maken en vertrouwen te verspreiden. Met hem als fundament kwam de ploeg helemaal tot leven.
En dat gebeurde door de hele rotatie heen. Scariolo schoof met zijn pionnen. De invalbeurt van Pradilla, goed voor vier assists, werkte als tegengif tegen Jusuf Nurkic: fysiek spel binnen om hem uit te putten, constante double-teams die hem dwongen de bal af te geven, en een intensiteit die de Jazz-center frustreerde.
Het resultaat was duidelijk: Nurkic sloot af met een matige 2-uit-8 van het veld.
Vanaf daar kwam de aanval los. Screens zonder bal werkten als een tierelier, gaven Spanje meer flow en zorgden voor zuiverdere schoten. De balbeweging voelde soepeler en de voordelen dienden zich vanzelf aan.
Geen toeval dat in dat ritme de driepunters begonnen te vallen (15-op-38 in totaal). Brizuela raakte er vijf, Aldama vier, en ook Puerto, Parra, Saint-Supéry en López-Arostegui droegen hun steentje bij van afstand. Ondertussen bleef Sergio de Larrea puntloos (0 uit 2), maar hij maakte dat goed met energie en vechtlust in ruim 20 minuten als point guard.
Diepte en ervaren leiderschap
De gebroeders Hernangómez, samen met Brizuela, kwamen van de bank en brachten precies wat nodig was. De twee aanvoerders scoorden meteen om elke vorm van nervositeit te sussen, en Willy eindigde als tweede topscorer van Spanje.
Brizuela is op zijn beurt niet langer slechts een flits: hij is uitgegroeid tot het kloppende hart van de ploeg. Met zijn flair, agressiviteit en trefzekerheid gaf hij de ploeg een brandstofreservoir met dubbele capaciteit. En velen tippen hem nu als een ‘valse 1’ in wat de cruciale test tegen Italië zal worden.
Controle na de pauze en vooruitkijken naar Cyprus
De tweede helft was een heel ander verhaal. Met een ruime voorsprong speelde Spanje vrijuit, raakte een aantal goede schotreeksen en hield de marge rond de twintig punten. Bosnië liet de teugels vieren, en het duel verliep ontspannen genoeg om veel minuten te verdelen en extra vertrouwen te tanken.
Over minder dan 24 uur wacht Cyprus—op papier opnieuw een zwakke tegenstander. Weer een kans om door te pakken, door te groeien en de rollen verder te verstevigen. Het echte examen volgt later, tegen Italië en Griekenland. Dán zullen we ons ware plafond leren kennen.
“We moeten vanaf hier blijven stijgen. We moeten blijven knokken. In de vorige wedstrijd waren we niet scherp genoeg; dit keer kwamen we hard uit de startblokken. De volgende mogen we niet onderschatten—we moeten nog sterker beginnen en tegelijk zoveel mogelijk rust pakken,” zei Mario Saint-Supéry direct na het laatste fluitsignaal.
Voor nu is het belangrijkste dat Spanje is aangekomen op Eurobasket.
Wedstrijdstatistieken
Spanje (24+18+28+16): De Larrea (0), Yusta (4), Parra (6), Aldama (19) en Pradilla (4) –begin vijf– Brizuela (15), Saint-Supéry (9), López-Arostegui (4), Willy (16), Juancho (8), Puerto (3) en Sima (0).
Bosnië en Herzegovina (16+8+17+20): Atic (5), Gegic (9), Lazic (3), Alibegovic (8) en Nurkic (12) –begin vijf– Roberson (5), Kamenjas (14), Vrabac (6), Hrelja (0), Penava (5) en Arsnalagic (0).
(Omslagfoto met dank aan FIBA Eurobasket)
