Kawamura verovert zijn plek in de show

Ik las vanmorgen in de forumpost over Smart naar de Lakers dat je bij Marcus ofwel van hem houdt of hem verafschuwt. Bij Yuki Kawamura ...

Shake Milton trekt naar Europa
Utah laat Jaden Springer gaan
Suns versterken zich met twee nieuwe aanwinsten
Foto van auteur

Geschreven door Nora Elisabeth van den Heuvel

Gepubliceerd op

kop niet beschikbaar

Ik las vanmorgen in de forumpost over Smart naar de Lakers dat je bij Marcus ofwel van hem houdt of hem verafschuwt. Bij Yuki Kawamura bestaat dat dilemma niet. Net als bij Brian Scalabrine heb je maar één optie: van hem houden.

Hij is in de NBA net zo klein als wie dan ook (1,72 m), met een charisma dat maar weinig spelers evenaren. De Japanse guard is zo’n speler voor wie je direct juicht, misschien omdat het zo onwaarschijnlijk lijkt dat hij zal slagen. Zijn vrije, soepele spel botst met het harde feit van zijn lengte. 1,72 m is iets heel anders dan 1,83 of 1,85, zoals bij Allen Iverson of Trae Young. Het verschil is echt en bedraagt meer dan tien centimeter.

Maar Kawamura, zich daar volledig van bewust en geïnspireerd door succesverhalen als Spud Webb, Earl Boykins, Muggsy Bogues en Nate Robinson, geeft niet op. En de NBA ook niet.

De Memphis Grizzlies zagen als eerste zijn gedurfde internationale flair (hij was de enige speler op de Olympische Spelen in Parijs met gemiddeld 20 punten en 7 assists) en boden hem een Exhibit 10. Daarna gingen ze een stap verder. Ze beloonden zijn sterke preseason met een two-way contract. Hij werd meteen een publiekslieveling, want iedereen hoopte op een ruime voorsprong die in garbage time minuten zou vrijmaken voor de derde unit. Dan begon Yuki’s show.

‘Happy ending’ met de Grizzlies

Tweeëntwintig.

Dat was zijn totaal aantal wedstrijden bij het eerste team afgelopen seizoen. Het hoogtepunt kwam in de laatste wedstrijd van het reguliere seizoen op 13 april, toen hij 28 minuten speelde en eindigde met 12 punten, 5 assists en 5 rebounds in de ruime zege op de Dallas Mavericks (132:97).

De rest van zijn periode in Memphis bleef zijn rol vooral symbolisch, door een volledig gebrek aan speeltijd. Bij de Memphis Hustle in de G League kreeg hij wél kansen. Daar kwam hij in 24 wedstrijden in actie en toonde hij vooral teambasketbal in plaats van overdreven statistieken (12,5 punten, 7,8 assists, 41% vanachter de driepuntslijn).

Want dat is Yuki: een teamspeler die een wedstrijd naar zich toe kan trekken, maar vooral iedereen om zich heen beter maakt, met geregeld Globetrotter-achtige hoogstandjes.

En we benadrukken het: een teamspeler. Nooit een slecht woord—integendeel. Het team staat altijd voorop: “Ik wil mijn teamgenoten steunen door in de trainingen de rol van tegenstander op me te nemen,” zei hij over zijn werk in Memphis.

Tenslotte, en hoewel alles wees op een langere, veelbelovende samenwerking, gingen speler en franchise uit elkaar. Het management besloot hem geen qualifying offer te geven, waardoor Kawamura een unrestricted free agent werd. Dat gebeurde niet zonder spijt bij beide partijen.

“Ik mis Memphis echt,” gaf de kleine playmaker toe aan Damichael Cole van de Commercial Appeal. “De mensen in Memphis zijn zo vriendelijk. Ik wilde daar dit jaar weer spelen, maar het is business. Op dit moment ben ik gelukkig. De Bulls-organisatie is fantastisch. Dit is een geweldige kans voor mij.”

En inderdaad, Chicago wordt zijn nieuwe NBA-thuisbasis nadat hij voor hen uitkwam in de Las Vegas Summer League. Hij bewees dat zijn sterke optreden minstens recht gaf op wat de Grizzlies hem boden: een two-way contract, waardoor hij zijn tijd verdeelt tussen het hoofdteam en de Windy City Bulls.

Dat vertrek deed pijn aan beide kanten, want één speler van de Grizzlies sprak zijn droefheid openlijk uit over zijn vertrek: niemand minder dan de ster van de franchise, Ja Morant.

Kawamura: een ‘no-look pass’-kunstenaar

In Las Vegas gonst het publiek zodra Kawamura de bal krijgt. Hij doet denken aan de beginjaren van Ricky Rubio in Minnesota, waar je het gevoel had dat er elk moment iets kon gebeuren. Je wilt niet knipperen uit angst iets te missen.

Zijn indrukwekkende highlights-per-minuutratio bij de Grizzlies zet zich voort bij de Bulls in Las Vegas, met opvallende optredens die het publiek keer op keer op de banken kregen.

Krijgt hij speelminuten in Chicago?

Voor de goede orde: Kawamura is meer dan simpel vermaak of een feelgood-verhaal. Hij heeft genoeg kwaliteiten om zijn lengtegebrek te compenseren en solide rotatieminuut te draaien, als het team de voortdurende mismatch in de verdediging weet te camoufleren.

Toch komt hij in een ploeg met voldoende spelverdelers en creativiteit: Josh Giddey (zodra hij bijtekent), Coby White, Tre Jones en Jevon Carter. Op papier betekent dat waarschijnlijk een rol en gebruik vergelijkbaar met wat hij in Tennessee had.

Maar de 24-jarige guard brengt genoeg optimisme, charisma en inzet om het anders te laten lopen. Hij wil méér zijn dan een flitsende attractie zodra de wedstrijd eigenlijk al beslist is.

(Uitgelichte afbeelding door Petre Thomas-Imagn Images)

Gerelateerde onderwerpen

Plaats een reactie