Er deden geruchten de ronde—en werkelijk iedereen had het erover—dat Ace Bailey met alle troeven in handen bij de draft wilde verschijnen. In tegenstelling tot veel andere rookies vond hij het niet genoeg om tot de topkeuzes te behoren. Hij stond er bovendien op voor honderd procent zelf te bepalen voor welk team hij zou spelen, wat natuurlijk botst met een systeem dat bedoeld is om de slechtste teams van het voorgaande seizoen te belonen, niet om welke franchise een aanstormend talent ook maar wil kiezen.
Vastbesloten om zijn wens in vervulling te laten gaan—terechtkomen bij de franchise die hem het snelst naar supersterrenstatus zou leiden—weigerde hij pertinent om voor ook maar één team te trainen dat hem uitnodigde, een stap die vóór de draft eigenlijk verplicht is. Vanaf dat moment begonnen mensen te twijfelen aan zijn karakter of professionaliteit, iets wat weinig te maken heeft met het instinct om je eigen toekomst te bepalen. Hoe dan ook, zoals Marc Stein uitlegt, liep zijn plan op rolletjes. Totdat de Utah Jazz hem dwarsboomde.
Volgens diezelfde journalist was alles wat Bailey deed erop gericht dat de Washington Wizards hem zouden kiezen in de draft. Dat gebeurde niet, want de organisatie uit Salt Lake City had andere plannen.
Toen hij eenmaal gekozen was, en verre van blij leek, liet dit Rutgers-product de Jazz tot twee keer toe zitten toen hij zich had moeten melden voor teamactiviteiten. Dat leidde er zelfs toe dat sommigen zich ironisch afvroegen of zijn eigen agent zijn carrière saboteerde. Uiteindelijk escaleerde de situatie nooit, en sloot hij zich alsnog aan bij het team dat hij nu zijn thuis noemt—vermoedelijk voor minstens de komende zeven jaar. Het wordt ongetwijfeld niet het laatste hoofdstuk voor een speler die nog altijd zijn draai in de NBA moet vinden.
(Foto door Brad Penner-Imagn Images)
