Het was niet zo ondoorgrondelijk als de trade van Luka Doncic. Om te beginnen stond de speler er enigszins achter, en waren er forse interne spanningen (waarvan Kobe Bryant voor zo’n 80 procent verantwoordelijk was), buitensporige financiële eisen en een duidelijke daling in prestaties.
Maar hoe dan ook, toen Shaquille O’Neal in 2004 door de Lakers naar de Miami Heat werd getransfereerd, maakte hij deel uit van het All-NBA First Team en stond hij zesde in de MVP-verkiezing. Het was een riskante zet die destijds veel stof deed opwaaien.
Anders, maar ook onverwacht, was zijn abrupte vertrek bij de Heat een titel en drieënhalf seizoen later. Met 35 jaar kon Shaq nog steeds vrij eenvoudig een 20–10 neerzetten, maar hij was lang niet meer de overheersende kracht van zijn eerste tien jaar in de league.
Het team—dat niet meer leek op de ploeg die twee jaar eerder de titel had gepakt—gleed snel af (19 nederlagen in 20 wedstrijden) en de spanningen waren torenhoog. De enige vraag was welke vonk de boel zou doen ontploffen.
Die vonk kwam van een verhaal dat al vox populi is. Maar Shaq voegt nu een cruciale kanttekening toe in zijn versie van de gebeurtenissen. Jason Williams, Pat Riley en te laat komen als verborgen katalysator.
Het werd bekend (en hier vertelt Germán Coronel het geweldig voor Skyhook Magazine) dat Shaq ingreep zodat Williams niet zou weglopen uit de training, nadat Riley hem eruit had gestuurd omdat hij een paar minuten te laat was.
De gemoederen liepen hoog op, stemmen werden luider en het taalgebruik werd stevig. Men was bang dat het uit de hand zou lopen toen O’Neal met zijn vinger op de borst van zijn coach tikte. Maar daar stopte het—extra testosteron zonder de grens echt over te gaan.
Voor Riley ging het echter wel over de schreef—misschien niet wettelijk, maar zeker op basketbalgebied.
Of het nu de smoes was, de trigger, of allebei een beetje, weten we niet zeker. Wat we wél weten is dat de Heat-center de dag na het incident naar de Phoenix Suns werd getransfereerd.
Destijds dachten de media dat de uitbarsting ergens in januari plaatsvond. Vandaag weten we dat die uitbarsting 24 uur vóór zijn overstap naar Arizona plaatsvond, in een trade die aanvankelijk puur strategisch en volledig op basketbal gericht leek.
O’Neals nieuwe versie
– We zijn een team. We moeten elkaar steunen, niet mensen de zaal uit sturen.
– Als je het er niet mee eens bent, moet je weggaan.
– Waarom zorg je er niet voor dat ik wegga?
Dat was de uitgelekte transcriptie destijds. Maar in de Straight Game-podcast vulde Shaq zijn verhaal aan met drie woorden die cruciaal kunnen zijn geweest voor Riley’s besluit om hem te lozen: “Motherf—‒r, put me out.”
Shaq on Pat Riley: “He wanted to kick me out of practice… I told him ‘Make me leave then’…
I got traded the next day.” 💀
(via @straightgamepod, Gila River Casino)
pic.twitter.com/SaIvXyqThp— Legion Hoops (@LegionHoops) August 23, 2025
Iemand nog een vertaling nodig?
Water onder de brug
Hoewel Shaq zijn cijfers verbeterde, won hij geen ring in Phoenix, zelfs niet met dat aantrekkelijke roster met Steve Nash en Amar’e Stoudemire. Ook Shawn Marion en Marcus Bank (de aanwinsten van Miami in die deal) maakten weinig verschil bij het Heat-team waar ze kort speelden.
Maar D-Wade was nog in Florida. Toen zijn knieën eenmaal hersteld waren, hadden ze niet veel meer nodig (alleen een degelijke Jermaine O’Neal en het rookie-jaar van Michael Beasley) om het treurige 15–67-record in 2007–08 een seizoen later om te buigen naar 43–39.
In 2010 kwam The Decision, wat zorgde voor de eerste Big Three van het moderne tijdperk en nog twee ringen voor Riley. Ondertussen was zijn vete met Shaq—die in Boston aan zijn Last Dance bezig was—allang verleden tijd.
Vandaag de dag—bewijs genoeg—staat Pat Riley nog altijd aan het roer bij de Miami Heat, en O’Neals nummer 32 hangt al acht en een half jaar in de nok van de (nu Kaseya) American Airlines Arena.
(Cover photo by Jim Rassol-Imagn Images)